Zephyros aan het Zuiderstrand

Misschien is het Westduinpark wel een van de best bewaarde geheimen van Den Haag. Zelfs op de meest zonnige zomerdagen kun je daar nog in redelijke rust onder de hoge bomen naar zee wandelen.

Groen overkluisde bospaadjes, als een slingerende gedachtensluis tussen de drukte van de stad en de rust van het strand. Met aan het eind, in de verte, het geruststellende geruis van de zee. Ze weet dat je de goede kant uitloopt...

Vandaag ruiste ze harder dan anders. En bijna hadden we ons laten weerhouden door een straffe augustuswind en globaal gewarmde regendruppels. Bijna. Gelukkig maar, want de beloning was groot.

In de warmte van strandtent de Kwartel werden we onthaald met gedichten. Schijnbaar achteloos op de ramen geschreven, alsof de plat du jour even goed tegen het licht gehouden moest worden.

Maar nee... wat waren ze mooi! Zilverwitte gedichten van Rik Comello, "onze hofdichter zonder vaderland," aldus de Kwartelbazen. Behalve een restaurant aan zee runnen ze ook een galerie.

Was het de poëzie? Was het de aanblik van de woeste schuimkoppen op de achtergrond? Ik pakte mijn mobiel en schoot wat vensters.

Oordeel zelf. En omdat de tekst op de foto hierboven nét niet helemaal leesbaar is, hierbij de transcriptie.

Tina

De westenwind

De westenwind in dit lied

is opgedragen aan degene die hem ziet

Het heeft geen enkele zin

om aan zee tegen de wind in

voor de eeuwigheid te zingen

Van alle winden

die er zijn

is windstilte

de mooiste

De rest is

en blijft

meewind

tegenwind

een koele bries

of meedogenloze storm

Rik Comello