I.M. Corinne

LA DAME RAVISSANTE

Zo kookt men bietjes: Schil de gekookte bietjes en snij ze in kleine stukjes. Aanzetten in boter met gesneden uitjes en voeg frambozenazijn, rode wijn, crème de cassis en peper toe. Laat ‘een en ander’ verdampen, dan afmaken met crème fraîche. Pureren. Klaar. Aldus een van de vele recepten uit Corinnes keuken.

Van het gewone iets bijzonders maken was een van Corinnes talenten. Van al mijn kennissen en vrienden was zij de meest uitbundige. Uitbundig in haar kleding, haar hartelijkheid, haar vreugde, en - het moet gezegd - ook in haar verdriet.

“Het leven heeft geen zin, maar ik wel!” Volgens haar broer Joan was dit een van haar favoriete uitspraken in haar jonge jaren. Alles moest gevierd. Met een goed glas wijn uit de Bourgogne. Met overheerlijk sterren-eten, waarvoor ze in de keuken haar hand niet omdraaide. Met muziek, met humor. Ze creëerde een universum van Corinnedingen om zich heen. Antieke meubels, open haarden, gepoetst zilverwerk, vrolijk gebloemde gordijnen die in al haar huizen terugkwamen, geel-witgestreepte markiezen, rondslingerende boeken en notities, het zitje in de keuken waar ze zich het liefst terugtrok als ze alleen was, omringd door foto’s en kaarten van dierbaren.

Maar, keerzijde medaille, tegenover al die rijkdom en levensvreugde stond ook intens verdriet. Vriend Raymond omschreef het mooi in zijn speech. “De laatste jaren waren er zoveel traantjes. Corinne was te gevoelig voor deze wereld.”

Thuisgekomen na haar begrafenis verzamelde ik alle lieve kaartjes die ze in de loop der jaren stuurde. Du bonheur et rien d’autre, stond er op eentje. Ik denk dat het een voorteken was. Gelukkig zijn, en anders toch maar niet.

Corinne had veel talenten, maar niet voor omgaan met verdriet. Hopelijk lukt het ons ietsje beter..

Pauline