Schooljuf zonder klas

Op de een of andere manier zijn het altijd vrouwen. Grijze dames op degelijke tweewielers met van die foeilelijke fietstassen achterop. Ze bijten me in de duinen sissend toe dat ik iets fout doe. “Het voetpad is dáár, mevrouw!” of “U loopt op het fietspad! Lekker hándig!” Ze begeleiden hun verzuchtingen vaak met een spits wijzende vinger, een zwaar aangezette zucht of een geïrriteerd klakje met hun scherpe tong.

Wat mankeert die mensen? Ik loop vaak in de duinen, en elke keer kom ik wel zo’n schooljuf-zonder-klas tegen. Laatst heb ik zo’n dame gevraagd om af te stappen. Ik had haar willen vragen hoe oud ze was. “Goh, 76 en u fietst nog? Wat fijn, ik ben een stuk jonger en u moest een weten hoe graag ook zou willen fietsen.” Ik had haar mijn Exerstrider-stokken laten zien die mij helpen het duin over te komen. En ik had haar uitgelegd dat lopen op het zachte hobbelige voetpad voor iemand met weigerbeentjes geen optie is en het verharde fietspad wel. Maar de dame luisterde niet. Met het verkreukelde mondje van iemand die boos is trapte ze verbeten door.

Zo ging het vorige week ook. Misschien kwam het door het lome, warme augustusweer, ik weet het niet. Maar ik was nog geen tien minuten in het Westduinpark of drie schoolfrikken bitsten mij hun terechtwijzingen toe. Hun stemmen zo schel dat het me niet verbaasd had als er een hele kolonie duinfluiters op zou stuiven om spontaan een intercontinentale vlucht in te zetten.

Normaal heb ik toch wel een rustige natuur, maar bij nummer drie stoof ik ook op: “Weet u wel dat het voetpad dáár is?” “Jazeker,” zei ik terwijl ik naar haar uithaalde met mijn rechterstok.

Oeps. Was ik dat? Ik was het niet van plan, het gebeurde gewoon.

“Achteraf ben ik blij dat ze zo hard duinafwaarts ging dat ik alleen haar achterspatbord kon raken,“ vertelde ik de volgende morgen aan mijn collega’s. “Ik had er niet aan moeten denken dat mijn stok tussen haar spaken was gekomen. Dan was ze lelijk op haar gezicht gegaan.”

Collega Ingmar - hij is enorm - keek mij vanuit grote hoogte aan: “Dus jij mept oude vrouwtjes?” Ik keek schuldbewust naar mijn tenen.

“Wil je dan de volgende keer voorzichtiger zijn? Voor je het weet ligt je arm uit de kom.”