De man op de mat

Afgelopen winter hadden we een zwerver op de mat. Vermoedelijk had hij ’s avonds laat zijn intrek op ons portiek genomen, want gemerkt hebben we het niet. Buurman Joop, die vlak na het holst van de nacht al naar zijn werk moet, had de zwerver een paar maal slapend voor onze voordeur aangetroffen. Hij had de man vriendelijk doch dringend verzocht ons portiek te verlaten.

Het nieuws trof me. Wat had ik gedaan in Joops plaats? Ik weet het niet. Waarschijnlijk had ik de logerende zwerver koffie aangeboden. Hem gevraagd waarom hij van alle portieken in Den Haag juist het onze had uitgekozen. Wat maakt ons portiek zo bijzonder? Is het de ruim bemeten kokosmat? De waterslang waarmee we elke maand de trap schoonspuiten? Waarom juist voor onze voordeur?

Sommige mensen aan wie ik het verhaal vertelde vroegen zich af of ik gek geworden was. “Koffie schenken? Voor je het weet heb je heel je trap vol met zwervers.” Tja, geen aanlokkelijk idee inderdaad. Maar het idee dat ik riant onder mijn winterwarme wollen dekbed lig te knorren terwijl er aan de andere kant van de deur iemand genoegen neemt met het karige kokos is dat evenmin.

Lastig. Een onbehaaglijk gevoel.

Datzelfde gevoel bekruipt me nu we binnenkort van plan zijn naar Griekenland af te reizen. Samos is de bestemming. We komen er al jaren, het is er heerlijk. De azuurblauwe zee, het felle licht. De geuren van kruiden die van de berghellingen waaien. De gastvrije mensen, het heerlijke eten.

De nieuwsberichten leren me echter dat er deze maand negenduizend vluchtelingen op Samos aanspoelden, en dat was nog maar in de eerste drie weken van augustus. Eénderde van de lokale bevolking. Het kan niet anders of ik ga ze tegenkomen. Zwervenden, op zoek naar een beter bestaan.

Ik vraag me af hoe het nou moet. Met de koffie, en zo.

Tina