Het lampje van Laarman

In de Griekse mythologie was de doos van Pandora een straf van Zeus omdat Prometheus het licht van de goden had gestolen. Het gevolg is bekend. De meest vreselijke rampen floepten uit de doos, en alleen de hoop bleef achter. In onze tijd proberen moderne wetenschappers wederom het licht aan de natuur te ontfutselen. Na de lichtgevende bomen uit Taiwan (waar we hier over berichtten) hebben wij Nederlanders nu het Lampje van Laarman.

Eigenlijk is het de Lampenkap van Laarman, want niet het het lampje zelf geeft licht, maar de kap. En dat helemaal zonder stekker of andere vorm van toegevoegde energie.

Joris Laarman is industrieel ontwerper en kunstenaar. Hij laat zich graag inspireren door ontwikkelingen in de wetenschap. Toen hij ontdekte dat wetenschappers van de Universiteit Twente al decennialang lichtgevend weefsel opkweken met de genetische eigenschappen van vuurvliegjes, kwam hij op een lumineus idee.

Als je daar eens een lamp van zou kunnen maken!

Het lukte hem. Een lampje met levend weefsel. Een lampje dat je niet aan of uit kan zetten, maar dat je moet voeden en verzorgen.

Maar wat leeft, kan ook dood. Dat bleek toen Laarman met zijn object naar de Verenigde Staten wilde afreizen. Levend materiaal mag niet zomaar de grens over. Het lampje moest dood. En zo geschiedde.

Een overleden lampje. Bizar.

Gelukkig is daar altijd nog de hoop. Een ontwerper die ons een nieuwe kijk geeft op de producten die ons omringen. Laarman: "Een levend lampje moet je onderhouden, en dat kan een nieuwe manier van omgaan met producten opleveren. De plastic troep die uit China komt, wordt niet met een ideaal gemaakt, maar voor een afzetmarkt. Liefdeloze zooi die gemakkelijk wordt weggegooid, en dat levert een hoop afval op. Je moet de dingen zó ontwerpen, dat mensen ervan gaan houden en ze willen koesteren.”

Wie de ‘Half Life Lamp’ van Laarman (in overleden toestand) wil zien kan tot en met 26 februari 2012 terecht in museum Boijmans van Beuningen op de expositie NIeuwe energie in design en kunst.

Of Louloudia en ik gaan kijken valt nog te bezien.

Wij dromen nog bijna wekelijks van onvergetelijke Griekse voorjaarsavonden toen de kolofotiës (vuurkontjes) vlak voor onze verbaasde ogen hun magische dans uitvoerden tussen de geurende bomen van de bloeiende citrusgaard.

Verbaasder dan toen zullen wij in het Boijmans wel niet worden.

Tina