Light art

Ja, zo zit hij goed," zeiden ze lachend. Ik stond op de boulevard van Kijkduin en probeerde mijn sjaal om mijn hoofd te wikkelen tegen de ijskoude wind die mijn oren pijnigde.

O, wat was het mooi! Van die prachtige witte schuimkoppen. Golven die als in slow motion oversloegen. De zon was net aan het ondergaan en toverde paars, roze en zachtoranje op het water.

Ik wachtte tot het licht aanging. De duinen van Kijkduin zijn deze maanden door de horecaondernemers versierd met 'light art'. Grote lila bollen lagen achteloos verspreid in het helmgras.

"U waant zich in een maanlandschap," zo had de tekst op de Kijkduinwebsite me kraaiend toegesproken. "Meer dan 140 kunststofbollen met een diameter van 50 en 100 cm verkleuren continue van pastelkleur, waardoor het landschap telkens verandert in een bijzonder schouwspel."

Ik wachtte. En wachtte. Niemand stak ze aan.

De zee ruisde heerlijk, maar mijn benen werden uiteindelijk zo koud dat ik me snel naar de warme kachel van mijn Mondeo spoedde. Ik draaide de auto van het parkeerterrein en toen zag ik hem. De Grote Bol. Een inmense maan, pastelrood, nog maar net boven de horizon.

Zo onwaarschijnlijk groot. Zo mooi en sprookjesachtig.

Wat nou, 'light art'. Het mooiste schouwspel komt vanzelf. Voor wie wil kijken...

Tina