Luisteren

Langzame, luie zomerdagen. Zinderend zand. De zee is on-Hollands blauw. Strandslag 8, daar waar je onbekommerd bloot mag. Mijn ogen zijn dicht. Geritsel van de golven over de schelpen. Het wordt vloed. Flarden van gesprekken.

Boven mijn hoofd:

Jan? Help je even met mijn rok? Jahannn! Help nou even, mijn rok! Ehh.. wat is er? Mijn rok, die moet omlaag, dit is nu de derde keer dat ik het vraag. Ooooh, hierzo. Alsjeblieft. Tjezus, kijk nou! Mijn broek. Die is helemaal gekreukeld. Dan zal je hem wel als een propje aangeven hebben.

Niet! Wel! Ik kijk door mijn wimpers. Een echtpaar. Al duizend jaar samen. Ze houden van elkaar.

Aan mijn voeten is de kleine Thomas bezig zich in het zand te metselen. Met gedreven ijver is hij in de weer met zijn schep. Binnen korte tijd is Thomas alleen nog maar een borststuk boven het zand van het Zuiderstrand. Hij glundert. Hé Thomas, zegt vader Maarten, waar zijn je benen gebleven? Thomas glundert. Mam! Wil jij óók begraven worden?

Aan mijn linkerhand twee vrouwen. Ze lijken op Louloudia en mij. Ze zijn bezorgd om elkaar. Jezus, het wordt helemaal blauw, je moet ernaar laten kijken. (Geen idee wat er blauw wordt.) Neuuhhh, het gaat wel. Een kwartier later:

Nee echt hoor, als je nou toch naar de Fred gaat dadelijk, ga dan even langs Zwinkels. (Zwinkels, Zwinkels, wat is nou ook alweer Zwinkels?)

Aan mijn rechterhand ruist de branding. Het magische punt waar de elementen aarde, water en lucht elkaar ontmoeten. Altijd in beweging. Al eeuwen. Al duizenden jaren, miljoenen.

Ik luister en geniet.

Tina